Έτσι μοιάζουν αυτά τα ποιήματα. Με ψηφίδες. Κάθε μια με το δικό της χρώμα και σχήμα. Διαφορετικές μεταξύ τους, ανόμοιες. Μέχρι που λες "μα πώς να τις ταιριάξω;" Μην κάνεις τον κόπο. Θα έρθουν και θα ταιριάξουν μόνες τους. Σαν τα πολύχρωμα σπαράγματα που φτιάχνουν ένα ψηφιδωτό. Το ψηφιδωτό της ψυχής ή, μάλλον, ενός κομματιού της. Γιατί η ψυχή είναι απέραντη, ασύνορη. Κι οι ψηφίδες τόσο λίγες και αδύναμες. Είκοσι δύο ποιήματα. Είκοσι δύο ψηφίδες. Είκοσι δύο κλειδιά.