Scientific American: Είναι δίκιο να περιμένουμε από κάποια που έχει γράψει ένα βιβλίο αυτο-βοήθειας να έχει τα πάντα στη ζωή της υπό έλεγχο; Wilson: Αυτο-βοήθειας! Εγώ νόμιζα πως έγραψα απλώς ένα βι­­βλίο λαϊκής φιλοσοφίας. Ποιος, εδώ κάτω στην υδρόγειο, έ­χει τα πάντα στη ζωή του υπό έλεγχο; Όπως όλος ο κόσμος, α­κόμη πει­­ραματίζομαι και μαθαίνω. Όπως επισήμανε ένας κριτικός που αποδοκίμασε την όλη μου προσέγγιση, οι μόνες κυριολεκτικά «αυτο-βοηθητικές» υ­πο­δείξεις μου συνοψίζονται σε ελάχιστα πράγματα, όπως το να ξε­φορ­τωθείς όλα εκείνα τα πλαστικά μπουκάλια που έχεις μα­ζέψει στην τουαλέτα σου ... δεν είμαι καθόλου ο τύπος που α­­­ρέ­σκεται να θέτει κανόνες για τη ζωή. Οι άνθρωποι πάντως λατρεύουν τους κανόνες. Αν δεν συνέβαινε αυ­τό, δεν θα είχαμε καν γλώσσα, ούτε τρόπους, ήθη ή μορφές τέ­­­χνης. Και τους αρέσει να διαβάζουν άρθρα και βιβλία με κα­νό­νες που υπόσχονται επιτυχία στο τάδε ή στο δείνα εγχεί­ρη­μα, όπως σταδιοδρομία ή σχέσεις. Συνή­θως φαντάζονται πως αυτοί οι κανόνες θα έχουν αποτέλεσμα, σε αντίθεση με συμ­βου­­λές που βασίζονται στην προσεκτική παρατήρηση και σύ­γκριση μεγάλων ομάδων που έκαναν το Α ή το Β. Η κα­νο­νι­στι­κή μου προσέγγιση συνεπάγεται κυρίως το να θέτεις στον εαυτό σου ερωτήματα—μεταξύ των οποίων και το ερώ­τη­μα, «τι πραγ­ματικά γνωρίζω επ’ αυτού, είτε εγώ είτε οποιοσδήποτε». Τούτου λεχθέντος, είμαι πρόθυμη να μάθω κατά πόσο βοηθά κάποιον η ανά­λυ­σή μου στο κεφάλαιο “Πρόσεχε τον έ­ρω­τα!”, και έχω μερικές ελπίδες για τις στρατηγικές του εμ­φο­ρού­με­­νου από τη φρόνηση ηδονισμού στο κεφάλαιο “Επιστή­μη και Σκεπτικισμός”, όπως και για το κεφάλαιο σχετικά με την επι­κού­­ρεια πο­­λι­τική θεωρία.