Η Ρεμιέ, η Τουρκάλα, παντρεύτηκε τον Μιχάλη, τον Έλληνα σε εποχές δύσκολες. Η μικρή κοινωνία της Ίμβρου στην οποία την έφερε ο άντρας της δεν την καλοδέχτηκε. Μα η αγάπη είναι πιο δυνατή κι η Ρεμιέ άντεξε, ποτέ δε βαρυγκόμησε. Σεβάστηκε τις συνήθειες του τόπου όπου περιόρισε τον κόσμο της. Ταύτισε την ύπαρξή της με το πολύπαθο νησί. Παρόλο που μπορούσε να γυρίσει στην πατρίδα της, έμεινε κι έζησε δίπλα στους "χωριανούς" της, φύλακας άγρυπνος, μαζί με τους λιγοστούς ντόπιους, της ελληνικότητας της Ίμβρου. Η Ίμβρος βρiσκεται ανάµεσα στη Λήµνο και τη Σαµοθράκη. Η γεωγραφική της θέση στα στενά των Δαρδανελίων προσδιόρισε την ιστορική της πορεία από την αρχαιότητα µέχρι τα νεότερα χρόνια. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, µε τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923), η Ίµβρος µαζί µε την Τένεδο παραδόθηκαν στην Τουρκία "ως χρήσιµα νησιά για την ασφάλεια των Στενών". Με τη Συνθήκη, τα νησιά αυτά θα ήταν κάτω από ειδική διοικητική και αστυνοµική οργάνωση που θα τη συγκροτούσαν Έλληνες (άρθρο 14). Η Ελλάδα ποτέ δεν απαίτησε να ισχύσουν τα δικαιώµατα που έδινε στα νησιά η Συνθήκη και η Τουρκία προχώρησε σε σχέδιο εκτουρκισµού του νησιού.