Μια μελέτη για το χασίς, τη βία, τον αστυνόμο, τον μάγκα, τη γυναίκα, την αργκό, τον χώρο εν τέλει των ρεμπέτικων τραγουδιών: οι παραπάνω έννοιες είναι και οι δεσπόζουσες συμβολικές αναφορές των ρεμπέτικων. Η πραγμάτευσή τους αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο το υποκείμενο αψηφά ή και αγνοεί τη δύναμη του θεσμοποιημένου ρόλου, τόσο για το ίδιο όσο και για τον άλλο, προσαρμόζει την εικόνα που έχει για τον εαυτό του στη δική του συμβολική αλλά πρωτίστως πρακτική ανάγκη, διαμορφώνοντας έτσι και κατοχυρώνοντας την ετερότητά του. Τίθεται έτσι διαρκώς το ερώτημα ποιος είναι ο χώρος αυτός, στον οποίο αποδίδονται τα ρεμπέτικα τραγούδια και ποιοι εμπεδώνουν τις ικανότητές του. Η βασική θέση του βιβλίου είναι ότι το ερώτημα δεν επιδέχεται ασφαλή απάντηση, γιατι οι ίδιες οι κανονικότητες του χώρου παράγουν την ασυνέχειά του ή αναδεικνύουν τη γοητεία των ρεμπέτικων να αναπαράγουν την αμφισημία τους. Τα ρεμπέτικα τραγούδια, μια καλλιτεχνική ενότητα ποίησης, μουσικής και χορού, υπερβαίνουν τη λειτουργικότητά τους ως εκφραστική δυνατότητα ενός χώρου και ανάγονται σε αντικείμενο ενός ευρύτερου και διαχρονικού κοινωνικού προβληματισμού. Και τούτο, διότι προτάσσουν συμβολισμούς, οι οποίοι υπονομεύουν διαρκώς την ταυτότητα του χώρου που ανακαλούν: ένα χώρο εξιδανίκευσης για πολλούς, καθώς προβάλλουν στις συμπεριφορές τη δική τους εκλογίκευση, ή ένα χώρο απόρριψης για τους περισσότερους, καθώς υποκαθιστούν τη δράση με την ερμηνεία της.