Η Εθνική Αντίσταση και το Λαϊκό Τραγούδι των πόλεων είναι τα δυο κοινωνικά φαινόμενα πον γνώρισαν την ομόθυμη συμμετοχή ή επιδοκιμασία της πλειοψηφίας των Ελλήνων στον αιώνα μας - δυο λαϊκά κινήματα που άφησαν πίσω τους απόλυτα θετικό και υποδειγματικό έργο, το ένα στον πολιτικό, το άλλο στον πολιτιστικό τομέα. Από το λόφο της χρονικής απόστασης, αν κοιτάξουμε την πεδιάδα των περασμένων δεκαετιών, θα δούμε αυτά τα δυο ρεύματα να κυλούνε μεγάλα και λαμπερά, κάτω από τον ήλιο. Έχουν κοινές τις πηγές και κοινές τις εκβολές τους. Κάπου ανταμώνονται και αρδεύουν το έδαφος της ιστορικής συνείδησης. Και τα δυο αυτά κινήματα στηριχτήκανε στην παράδοση των προηγουμένων αιώνων: η Εθνική Αντίσταση στο 1821, το Λαϊκό Τραγούδι στο Δημοτικό. Αλλά, πατώντας στο παραδοσιακό στέρεο έδαφος, πραγματοποίησαν άλματα, φανερώνοντας τις δικές τους πρωτοποριακές μορφές. Και τα δυο φαινόμενα αμφισβητήθηκαν στον καιρό τους, αργότερα όμως αναγνωρίστηκαν σε κάποιο βαθμό. Το Λαϊκό Τραγούδι στις μέρες μας είναι αντικείμενο θαυμασμού και εκτίμησης, ωστόσο, η μελέτη του δεν είναι απαλλαγμέγη από αυθαιρεσίες, διαστρεβλώσεις κι επιπόλαια συμπεράσματα... Το βιβλίο αυτό στοχεύει να τοποθετήσει απ την αρχή τη μελέτη τον θέματος πάνω σε μια αυστηρά επιστημονική βάση και να δείξει με τρόπο τεκμηριωμένο τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα του Λαϊκού Τραγουδιού. Η ιδέα αυτής της μελέτης ξεκίνησε γύρω στα 1964 -1965. Εκείνες τις μέρες όλη η Ελλάδα και ιδίως η καρδιά της -το κέντρο της Αθήνας- συγκλονιζόταν από διαδηλώσεις των φοιτητών και των οικοδόμων υπέρ της δημοκρατίας, που την απειλούσε το Παλάτι κι η επερχόμενη στρατιωτική δικτατορία. Διάχυτη ήταν, τότε, στους φοιτητές και στους άλλους πολιτικοποιημένους νέους η ιδέα ότι τα πάντα είναι πολιτική. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)