Πέρασαν επτά χρόνια από τότε που φωτογράφισα το πρώτο ρόπτρο. Την περίοδο εκείνη δε μπορούσα να φανταστώ ότι το slide με το ασημί χειροποίητο χεράκι του 1935, στη μαύρη σιδερένια αυλόπορτα της γιαγιάς μου, στη Λιβαδειά, θα αποτελούσε την αφορμή για την έκδοση λευκώματος. Στο μεσοδιάστημα έκανα αμέτρητες διαδρομές στην ηπειρωτική και τη νησιώτικη Ελλάδα, αναζητώντας ρόπτρα σε ερειπωμένα νεοκλασικά κτίσματα, σε αναπαλαιωμένες κατοικίες, καθώς και σε συνοικιακά σπίτια κάποιας ηλικίας. [...] Επιθύρια χεράκια, κρίκοι, χαλκάδες, λάμες λαξεμένες με μεράκι στο χέρι, πουλιά έτοιμα να πετάξουν, μορφές ζώων ζωντανεμένες στο μέταλλο, πρόσωπα γυναικών με βλέμμα αυστηρό κι άλλοτε πάλι χαρούμενο. Όλα φωτογραφήθηκαν με την αγάπη και το ρομαντισμό μου. Όποτε γυρίζω τις σελίδες του λευκώματος έχω την ψευδαίσθηση ότι βαδίζω στα χνάρια μιας περασμένης εποχής οριστικά πια χαμένης, χτυπώντας διακριτικά τις πόρτες αγνώστων. Τα ρόπτρα, ξεχασμένα πλέον, αποζητούν την επαφή. Θέλουν να ηχήσουν πάλι και πάλι, να "υποδεχθούν" τους επισκέπτες των νοικοκυραίων τους και να μηνύσουν σε όλους ότι δεν χάθηκαν απ τη ζωή μας, ότι υπάρχουν. [...] Πλάτων Τσούλος