Οι στίχοι είναι πάντα μια παγωμένη στιγμή στο χρόνο, η φωτογραφία ενός εγώ. Διαρκώς υπολείπονται της ζωής, διαρκώς είναι πίσω από τις μεταμορφώσεις ενός προσώπου, μιας συλλογικής ψυχής. Ασθμαίνουν να προλάβουν, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουν. Κι αυτή ακριβώς η έλλειψη που εξουσιάζει τους στίχους τούς κάνει να έχουν τη γοητεία και τη θλίψη της απουσίας. Ο δημιουργός υπάρχει μέσα τους, αλλά συγχρόνως δεν υπάρχει. Οι στίχοι είναι κάτι μεγαλύτερο από το δημιουργό τους, όμως κι ο δημιουργός κάτι περισσότερο από τους στίχους.