Δυσνόητες ρωγμές στο ανέφικτο όμοιες μ εκείνες που σου χάραξαν στο μέτωπο λίγο πριν την εκούσια θυσία όμοιες με τα λαβωμένα, απ τα χέρια ενός παιδιού, φτερά μιας πεταλούδας Ρωγμές ακαθόριστες, που ασελγούν στης γαλήνης τα σώματα, που ραπίζουν σπερματικές διαθλάσεις στην ανοργασμική πλέον ακοή σου Ρωγμές στις αισθήσεις που φύλαξες για τον έρωτα μιας καταδότριας νύχτας Κ η ψυχή σου ως κ η μικρή ψυχή σου δε χωράει σ ορίζοντες, μα υπομένει γενναία το τραχύ των ρωγμών Κι εκείνο της πεταλούδας το πέταγμα ματαιώθηκε πάλι...