Στα διηγήματα "Σα θα γίνουμε άνθρωποι" του Πέτρου Πικρού (α΄ έκδοση: 1924) εντυπωσιάζει η έντονη παρουσία των απόκληρων ή ψυχικά διαταραγμένων τύπων, ακόμα και η τολμηρή ανάδειξη όψεων μιας αποκλίνουσας σεξουαλικότητας. Κεντρική θέση στο βιβλίο κατέχει η ομώνυμη νουβέλα με την ιστορία μιας πόρνης που επιχειρεί μάταια να ξεφύγει από τη μοίρα της, δραπετεύοντας από το Καφέ Αμάν "Ο Υπόγειος Παράδεισος". Οι ήρωες του Πικρού κινούνται στο περιθώριο της πόλης, στα μέρη που συστήνουν το κρυφό πρόσωπό της: πορνεία, φυλακές, στρατώνες, κακόφημα στέκια, χώροι ασφυκτικοί, χαμηλά φωτισμένοι, που εντείνουν το κλίμα του ψυχολογικού αδιεξόδου και του κοινωνικού αποκλεισμού τους. Παρά την απόσταση που μας χωρίζει από την πρώτη του έκδοση, το βιβλίο προσελκύει τον σημερινό αναγνώστη, όχι μόνο γιατί είναι γραμμένο σε μια γλώσσα που ακούγεται ακόμα ολοζώντανη, αλλά και επειδή διαθέτει μια αφηγηματική τεχνική που καθόλου δεν μυρίζει λογοτεχνική ναφθαλίνη. Το "Σα θα γίνουμε άνθρωποι" είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Πέτρου Πικρού "Χαμένα Κορμιά", που συμπληρώνεται με την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων και το μυθιστόρημα "Τουμπεκί". Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνεται ανθολόγιο κριτικών που επιμελήθηκε η Χριστίνα Ντουνιά, η οποία έγραψε επίσης την Εισαγωγή και το Χρονολόγιο βιογραφίας και εργογραφίας του Πικρού.