Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τη μαρτυρία του [...] Διαβάζεις και άλλες ανάλογες μαρτυρίες, όσες τυχαίνει να πέσουν στα χέρια σου. Και ρωτάς τον πατέρα για να συμπληρώσεις τα όποια κενά. Η μάνα δεν υπάρχει πια για να τη ρωτήσεις. Και ανασύρεις το οικογενειακό λεύκωμα με τις παλιές φωτογραφίες, που δεν είναι βέβαια πολλές. Και νιώθεις πως συχνά οι μνήμες μπλέκουν σαν πετονιά. Όμως εσύ επιμένεις και συνεχίζεις ξεφυλλίζοντας βιβλία με συλλεκτικές καρτ ποστάλ της πόλης σου, που κυκλοφορούν πολύ τελευταία. Μελετάς ακόμα παλιούς χάρτες και σχεδιαγράμματα και επιχειρείς να περισυλλέξεις τα θραύσματα. Εδώ λοιπόν ήτανε μία φορά κάποιοι άνθρωποι. Εκεί ήταν ένας δρόμος που τον λάτρεψες, γιατί τον γονιμοποίησαν εκείνοι οι άνθρωποι με την παρουσία τους. Εκείνες οι φυσιογνωμίες που δεν τις γνώρισες. Και τις αναβιώνεις τώρα κατά τις επιθυμίες σου, σαν να ασκείσαι σε ταξίμι μακρόσυρτο και παραπονιάρικο. Και τις αναβιώνεις με τις περγαμηνές τους και τους τίτλους τους, που είναι και δικοί σου. Τις αναβιώνεις και επαναλαμβάνεις: Η μάνα σου ήταν καπνεργάτισσα, ο πατέρας σου μαραγκός, οι παππούδες σου ψαράδες. Κι εσύ φωνή βοώντος, κύμβαλον αλαλάζον.