Είκοσι εναλλασσόμενες επιστολές που αναφέρονται σε όλα τα θέματα που αφορούν την Τουρκία και την Ελλάδα, ιδιαίτερα όμως τη μοίρα της ομογένειας της Πόλης. ... Όταν στο σύμπαν συνομιλούν τα πάντα. Τα βουνά με τη θάλασσα, ο άνεμος με τα βράχια, τα δάση με τα ρυάκια. Ακόμη και τα δέντρα με τους καρπούς τους, δικαιολογημένα γεννάται το ερώτημα γιατί συχνά, συχνότατα, να μην επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Επηρεασμένος από τη σκέψη αυτή ο Ιμπραχήμ Ντιζμάν συγγραφεύς και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας, γράφει ένα γράμμα χωρίς συγκεκριμένο παραλήπτη, σαν ένα μήνυμα σε μια μποτίλια. Και το γράμμα του καταλήγει, ύστερα από μια περιπλάνηση, στον παλαίμαχο Κωνσταντινουπολίτη δημοσιογράφο Αλέκο Παπαδόπουλο. Αφήνοντας οι δύο τους κατά μέρος τις προκαταλήψεις, αρχίζουν να αλληλογραφούν, πάντοτε καλοπροαίρετα, για όλους, για όλα και για κάθε τι που αφορά την Τουρκία και την Ελλάδα, τους Έλληνες και τους Τούρκους και ιδιαίτερα τους Ρωμιούς της Πόλης, σήμερα, χθες και στο απώτερο παρελθόν. Το συμπέρασμά τους, είναι ότι ο διάλογος και η επικοινωνία, μπορούν να προσφέρουν και προσφέρουν πάντοτε πολλά περισσότερα από ότι η σιωπή και ο μονόλογος, όπως δε γράφει σε ένα από τα βιβλία του ο διάσημος συγγραφέας Martin Gray, εφόσον μας καλύπτει ο ίδιος ουρανός, είμαστε καμωμένοι από το ίδιο υλικό και όλοι είμαστε άνθρωποι. O λόγος όταν είναι αληθινός, μπορεί να βοηθήσει σαν ένα χέρι αδελφικό.