«Το να ξεχάσεις είναι συχνά πιο δύσκολο από το να θυμάσαι.» «Η μνήμη ισοπεδώνει τα πάντα. Τα σβήνει όλα εκτός από την πιο έντονη ανάμνηση. Τις πιο αδύναμες, τις πιο ευτυχισμένες, πρέπει να μοχθήσεις για να τις βρεις, να τις ανασύρεις από τον βυθό, λασπωμένες και γεμάτες φύκια. Μα γιατί να τις φέρεις στην επιφάνεια τώρα; Γιατί να ξαναζωντανεύεις ό,τι είναι κρυμμένο στη μνήμη; Γιατί το σκαλίζεις συνέχεια, σε ρωτάει η μητέρα κι εσύ, αντί για απάντηση, ανοίγεις ξανά το στόμα και προσπαθείς να το ονομάσεις, να ξεθάψεις το ένα θρύψαλο μετά το άλλο, να τα χωρέσεις σε λέξεις, σε εικόνες, κι ίσως έτσι εμποδίσεις να συμβεί κάτι παρόμοιο σε κάποιον άλλον». Τι συμβαίνει όταν η κακοποίηση περνά από γενιά σε γενιά; Πόσο βαρύ είναι το τίμημα τού να είσαι «διαφορετικός»; Στο αυτοβιογραφικό ντεμπούτο του ο Μάρεκ Τόρτσικ δεν στρογγυλεύει ούτε ικανοποιείται με τις απαντήσεις, φτάνοντας το μαχαίρι ως το κόκαλο της μνήμης, εκεί όπου πραγματικότητα και συνείδηση συμπλέκονται με ρευστή κατάληξη και επικίνδυνες συνέπειες.