"... Καθώς γεγονότα και περιστατικά διαδέχονταν το ένα το άλλο με κινηματογραφική ταχύτητα, άρχισαν να ζωντανεύουν οι λέξεις, οι φράσεις να γίνονται αέρινα, εξωτικά, πρόσωπα αναγνωρίσιμα, άλλα φτιασιδωμένα κι άλλα καλυμμένα με προσωπείο. Ανέβαιναν στη σκηνή, έπαιζαν κάποιο ρόλο, έκαναν τον κύκλο τους, συρρικνώνονταν ευθύς στο αιθέριο περίβλημά τους κι εξαφανίζονταν στο πουθενά. Βρισκόμουν σε άλλη διάσταση, σε θέατρο παραλόγου, ακροατής και θεατής, εκτός τόπου και χρόνου, σ ένα περιβάλλον εξωπραγματικό. Έβλεπα τα διαδραματιζόμενα και άκουγα. Τίποτε άλλο δεν μπορούσα να κάνω. Ο Στρατής στο ρόλο του αφηγητή, ήταν συναρπαστικός, δίνοντας συχνά το λόγο στο φανταστικό συνομιλητή του. Αυτό κράτησε τόσα λεπτά, δευτερόλεπτα, δεν ξέρω, όσο ήταν απαραίτητο να ολοκληρωθεί μια ονειρική διαδρομή". Μια συνάντηση καθοριστική, μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Το πρόσωπο και το προσωπείο του καλλιτέχνη, διττή (αυτο)προσωπογραφία διαθλασμένη απ την απόσταση του χρόνου και την κοινωνική προκατάληψη. Άγιος και σάτυρος, πνεύμα ιδιοφυές και παρεξηγημένο στον καιρό του, επιστρέφει για να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς, να φωτίσει άλυτα αινίγματα, ν αντιπαραθέσει και να συμφιλιώσει παρελθόν, μέλλον και παρόν. Ξαναγυρίζει "ανανεωμένος" στο χώμα, στην υφή του χώματος, στην αρχή του, ολοκληρώνοντας μια μακρόχρονη, ανισόπεδη κυκλική πορεία καλλιτεχνικής δημιουργίας.