Η πεποίθησή μου ότι η κρίση στη μουσική του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα του τμήματος εκείνης που άμεσα προέρχεται από το έργο των συνθετών της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης του θέματος και των μορφών, είναι δηλαδή μία κατάσταση που αφορά στις ίδιες τις διαδικασίες της σύνθεσης και όχι στο κοινό, άρχισε να διαμορφώνεται ήδη στα μέσα της δεκαετίας του 80. Παράλληλα, η εμπειρία μου με την ταυτόχρονη ιδιότητα του μουσικολόγου και του συνθέτη πάνω στη μουσική του 20ού αιώνα, και ιδιαίτερα των κινημάτων των δεκαετιών του 50 και του 60, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η μουσική δημιουργία των τελευταίων πενήντα χρόνων δεν θα ήταν δυνατόν να κατανοηθεί χωρίς τη διερεύνηση των προβλημάτων που άμεσα προέκυπταν από το μουσικό εξπρεσιονισμό και δωδεκαφθογγισμό των αρχών του αιώνα. Τα προβλήματα αυτά αφορούσαν κυρίως στη διάλυση του θέματος, θεωρουμένου ως μιας αδιάσπαστης μελωδικο-αρμονικο-ρυθμικής ενότητας, καθώς και στη συνεπαγόμενη διάλυση των αντίστοιχων κλασικών μορφών. Στα κείμενα του παρόντος βιβλίου, αφενός διαγράφεται η πορεία από τη διάλυση-κρίση του θέματος και των μορφών στην κρίση της ίδιας της μουσικής δημιουργίας όπως αυτή εμφανίζεται εντονότερα από τη δεκαετία του 50 και ύστερα και αφετέρου επιχειρείται ο εντοπισμός των αφετηριών αυτής της κρίσης κυρίως σε επίπεδο μουσικολογικό και δευτερευόντως φιλοσοφικο-αισθητικό μέσα από την ανάλυση συγκεκριμένων έργων των Schοnberg, Berg και Webern.