ΜΕΣΟΤΟΝΙΚΟΣ 28-10-2020 Να!, κόρη, μα πού να σε βρω; Δεν είσαι πια στον κόσμο αυτό Οπού είναι δικός μου! Στην κόρη που, σε ξεροβόρι, Μακρυά της ζω, στην παγωνιά, Που έβλεπα ως ήταν πιο νια, Στην ήβη της μπρος μου! Ναι, κόρη, που δεν είσαι πια! Τόσο μακρυά σου: το κρύο! Θα’ μπω σε εσέ, που ’σαι φωτιά Και θα καώ για να σε βρω. Δεν ξέρω εγώ να σταματώ! Μα, εσύ θα με κάψεις, κι αντίο! Ποιος το ξεκινά; Δεν τολμώ! Νιώθω ο βίος μακρύς να ’ν’ μπροστά, Και είναι βαθύς βίος εντός μου, Και είσαι ο βαθύς, ο μακρυά, Γιατί ήσουν και θα ’σαι το φως μου! Στην πάλαι κόρη, μην τη δω! (Και ας πάω παγωμένος να θνήσω). Το ποίημα που της φέρνω αυτό Κάπως με θερμαίνει, ίσως ζήσω! Είτε από κρύο, είτε από φωτιά, Σε πάγο ή σε πυρκαγιά, Μακρυά ή μέσα σε τέτοιο φως (Κι από έγκαυμα είτε έτσι είτε αλλιώς) Βαθύ σε παθούσα καρδιά. Ή ξεκινώ ως εσέ, ή πια Την κρύα κι αιώνια φθορά Θένα τη βρω στην εδώ στάση Εκείνου που δεν θα ξεχάσει. Όποιου είν’ του Ποτέ και του Πάντα, Του απείρου του: εσύ είσαι η αβάντα. Να, κόρη, που στον κόσμο αυτό Θα είσαι, που στέκει ο δικός μου!