Ήτανε νύχτα όταν ρωτούσες:rnrnΣε ποιον ανήκει μια ιστορία; rnΣτον έρωτα ή στο θάνατο; rnrnΣου απαντούσα βιαστικά rnΓιατί αγνοούσα την απάντηση. rnrnΞαναρώτησες κάποτε, πιο σαφής: rnrnΣε ποιον ανήκει μια ιστορία όταν παύει να ανήκει σε μένα; rnrnΈκανα πως δεν άκουσα. rnrnΣυνέχισα να τρίβω το πάτωμα με τους λεκέδες rn από τα βήματα. rnΒήματα παντού μέσα στο σπίτιrnΑπό διάφορους περαστικούς, ζώντες και μη.rnrnΌλους αυτούς που περπατούν στο χώρο μουrnrnΌλα από μια ιδέα ξεκινάνε και σε μια ιδέα καταλήγουν,rnrnΚαιrnrnΓυρεύουμε τη μυθολογία του έρωτα και όχι τον έρωτα rnκαθεαυτόν,rnrnσκέφτηκα να σου απαντήσω, μα ήταν περασμένη η ώρα.rn(Η απάντησή μου δεν είχε νόημα άλλωστε, γιατί δεν ήταν απάντηση.)