Κρατώντας με τα δυο της χέρια σφιχτά κοντά στο στήθος της ένα τετράδιο με τις σημειώσεις της, γράφοντας κάποια ποιήματα και γεγονότα από τη ζωή της -ας πούμε κάτι σαν λεύκωμα- έχοντας τα μάτια της κλειστά, έτσι όπως ήταν καθισμένη και λικνιζότανε επάνω σε μια κουνιστή Βιεννέζικη πολυθρόνα με ψάθα και μαύρο ξύλινο σκελετό, πήγαινε πέρα δώθε στο χθες, στο σήμερα και το αβέβαιο αύριο. Ένα ταξίδι νοερό, πότε αργό και πότε γρήγορο σαν μια αστραπή, που αναβόσβηνε ξαφνικά όπως ξαφνικά χανόταν πριν προλάβει καν να φωτίσει εικόνες και πλάσματα του νου και της ψυχής.