Η ζωή είναι σεργιάνι, πάμε, ερχόμαστε, πορευόμαστε. Οι άνθρωποι διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς να γνωριστούν. Εικάζονται από τις κορυφές των κεραιών σαν σώματα τοποθετημένα στο κυλιόμενο χαλί του είδους. Η αγωνία χτυπά, πάλλεται στη θέση της καρδιάς. Ο εγκέφαλος είναι αίθουσα βασανιστηρίων όπου δεν τολμούν να φωνάξουν από φόβο μην εξαγριώσουν τον πόνο. Οι δεκαετίες της ύπαρξης σωρεύονται η μία πάνω στην άλλη σαν κύβοι. Τις διασχίζουν βλοσυρά χωρίς να βιώνουν κάθε στιγμή το δέος ότι βρίσκονται εκεί. Μόλις πριν γείρουν φτάνει η στιγμή προς την οποία εξαρχής κατευθύνονταν δίχως να το γνωρίζουν. Όλα φωτίζονται, διασαφηνίζονται, η ευτυχία φλογίζει τον ορίζοντα σαν βροχή από ήλιους. Δεν έχουν τον καιρό να σκεφτούν πως το σεργιάνι άξιζε παρ όλα αυτά τον κόπο. Τα φώτα έχουν ήδη σβήσει, έζησαν μόνον γι αυτή την υπέρμετρη και σύντομη χαρά.