Εκείνη τη µέρα, τον Μάιο του 1945, που η ναζιστική Γερµανία συνθηκολογεί, ένας µεσήλικας αστυνόµος, του οποίου η µνήµη είναι σπαρµένη µε πτώµατα, αποφασίζει να κάνει την κατά πάσα πιθανότητα τελευταία του περιπολία στη Βαρκελώνη. Πρέπει να συνοδεύσει µια ορφανή έφηβη στο νεκροτοµείο ενός νοσοκοµείου για να αναγνωρίσει σε κάποια ανθρώπινα υπολείµµατα τον κακοποιό που τη βίασε δύο χρόνια πριν. Η περιπλάνησή του στους δρόµους της πόλης κατά τη διάρκεια ενός µεταπολεµικού απογεύµατος -πολύ µακριά, σ’ άλλους τόπους, ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος του Β΄ Παγκοσµίου πολέµου- θα µετατραπεί σε µια βαθµιαία κάθοδο στην καρδιά του σκότους. Οι διαδοχικοί κύκλοι της βασανιστικής πορείας µάς αποκαλύπτουν έναν πληθυσµό χορτασµένο από τη φαυλότητα που, παρά τη ναυτία του, αφήνει να αχνοφανεί η πιθανότητα της µεταµέλειας. Το σεργιάνι του αστυνόµου µέσα στο χάος και την ανηµπόρια, ανακατεµένο µε τις αναµνήσεις που βγαίνουν από τα σκοτεινά υπόγεια της µνήµης του, γίνεται το ταξίδι του ανθρώπου ως τα όρια της αντίστασης της ίδιας του της ύπαρξης απέναντι στη φρίκη.