Τον ταιριαστό τίτλο του βιβλίου «Σημαδιακός κι αταίριαστος» ασφαλώς θα συμπληρώσουν νοερά οι «εντριβείς εις την γλώσσαν του Παπαδιαμάντη» αναγνώστες με το δεύτερο στίχο «κ΄ σος κι κ΄ σομηλιγγάτος», δηλαδή «χρυσός και χρυσομηλιγγάτος», και οι εντριβέστεροι θα υποψιθυρίσουν και τον τρίτο «κί στην κορφή αστεράτος». Και τάχα δεν ήταν και δεν είναι ακόμη; Εννοώ, φυσικά, τον Παπαδιαμάντη. Ένα μέρος από τα σημάδια, τα ιδιόρρυθμα χρυσαφιά και τη μαρμαρυγή του μεγάλου προπάππου της πεζογραφίας μας δείχνει με τα πέντε κείμενα αυτού του μικρού βιβλίου ο Χριστόφορος Μηλιώνης, δόκιμος πεζογράφος ο ίδιος και προσεχτικός φιλόλογος. Τον ρώτησα για τον Παπαδιαμάντη. «Τά ΄πινε» μου λέει. Παρέα με τον πεθερό του τον Μπεφάνη, τον Λυμπέρη, τον Χατζή, τον Οικονόμου - τά ΄πιναν στην ταβέρνα του Λυμπέρη. Ο Οικονόμου ήταν άρχοντας, αλλά το χέρι δεν τό ΄βαζε στην τσέπη, πήγαν μια φορά στον Ξάνεμο να πάρουν αγγούρια, τους βγήκε μπροστά ο μποσταντζής, ο Χιώτης. Είναι δικό μου το χτήμα, τους λέει, τό ΄χω εγώ τώρα. Ξέρεις, του λένε, ποιος είναι αυτός; Αυτός είναι ο Παπαδιαμάντης. Έτσι εκ στόματος υπερογδοντάχρονων νηπίων: Αυτός είναι ο Παπαδιαμάντης. Και χαρά στον που, καθώς ο Χριστόφορος Μηλιώνης, τον διαβάζει εμπράγματον και σκιρτά.