Σε μια εποχή όξυνσης του ανορθολογισμού και του θρησκευτικού φανατισμού, επανέρχεται στο προσκήνιο ο προβληματισμός για το φαινόμενο της θρησκοληψίας και της δεισιδαιμονίας. Το φαινόμενο αυτό αντιμετωπίζουν, από διαφορετικό πρίσμα ο καθένας, οι συγγραφείς των τριών κειμένων που μεταφράζονται και υπομνηματίζονται στον τόμο αυτόν: ο Λουκιανός στο Φιλοψευδεῖς ἢ Ἀπιστῶν, ο Πλούταρχος στο Περὶ δεισιδαιμονίας και ο Θεόφραστος στον Δεισιδαίμονα. Με όπλο άλλοτε τη σάτιρα και την καρικατούρα και άλλοτε τον εμβριθή στοχασμό, οι τρεις αυτοί συγγραφείς καταπιάνονται με ένα φαινόμενο που δεν δείχνει σημάδια υποχώρησης. Αν και προέρχονται από μιαν άλλη εποχή, τα κείμενα του τόμου αυτού μπορούν να μας φανερώσουν μιαν όψη της δικής μας ταυτότητας που συνήθως δεν θέλουμε να αντικρίζουμε.