Όταν ξαναβλέπω έπειτα από αρκετά χρόνια έναν άνθρωπο που είχα γνωρίσει νέο, με την πρώτη ματιά μού φαίνεται πάντοτε ότι βλέπω κάποιον που έμαθε μια μεγάλη συμφορά. Η έκφραση της χαράς και της αυτοπεποίθησης χαρακτηρίζει μόνο τη νεαρή ηλικία: το αίσθημα αυτού που χάνεται και οι σωματικές ταλαιπωρίες που μεγαλώνουν από μέρα σε μέρα δίνουν τελικά ακόμα και στους πιο επιπόλαιους, ακόμα και στους πιο εύθυμους από φυσικού τους, ακόμα μάλιστα και στους πιο ευτυχισμένους, μια φυσιογνωμία και μια συμπεριφορά που αποκαλούνται σοβαρές και που, σε σύγκριση μ’ εκείνες των νέων και των παιδιών, είναι αληθινά θλιμμένες. "Οι σκέψεις του Λεοπάρντι, αν και γεννήθηκαν για να αποτελέσουν ένα εγχειρίδιο καθοδήγησης των νέων στη ζωή τους μες στην κοινωνία, λόγω της φλογερής συγκίνησης που τις διαπνέει και συχνά μάλιστα τις πυροδοτεί, μεταβλήθηκαν σε μια φωνή προφητική, σε έναν οδηγό για επαναστάτες." (Ούγκο Ντότι)