"Ο κόσμος πάει μπροστά", φωνάζει ο Άγγελος Τερζάκης, "αυτό είναι πολύ ωραίο. Αρκεί να μην αφήσει πίσω του την ανθρωπιά, την καρδιά του." Και ο άγριος τούτος κόσμος πορεύεται δημιουργώντας, πάνω απ όλα, οργή και απογοήτευση στον ανθρώπινο παράγοντα. Και ερχόμαστε όλοι εμείς μ αυτά που γράφουμε να ξεπετάμε ιδέες, πολλάκις απωθημένες στα βαθύτερα συρτάρια του ψυχισμού μας, αλλά πάντα πυρακτωμένες στην ατομική και κοινωνική κάμινο της κριτικής. "Και δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου, που τις κουβαλάει", προτάσσει ο μεγάλος Καζαντζάκης. "Αν δεν ταραχτεί το νερό, δεν καθαρίζει" διαφωτίζει εύστοχα μια τούρκικη παροιμία. "Τουτέστιν, αν δε βγάλεις τον θυμό σου, αν τον καταπιέσεις θα σαπίσει μέσα σου. Εκφράζοντάς τον, θα τον ξεπεράσεις και θα μπορέσεις να χαρείς και να ελπίζεις". Ιδού!! Η λυτρωτική αποφορά της ποίησης, που εξάλλου αποτελεί και τον κεντρικό πυρήνα της θεωρίας της ψυχανάλυσης.