Σε μια ευαίσθητη ηλικία, ο Νικόλας βιώνει τον οδυνηρό χωρισμό από τους γονείς του, οι οποίοι αποφασίζουν να μεταναστεύσουν στο Μόντρεαλ, αφήνοντάς τον πίσω στη Σπάρτη. Μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου η παρουσία της μικρότερης αδελφής του και της Αννιώς, της μάνας του πατέρα του, αποτελεί το μοναδικό στήριγμά του. Αντιλαμβάνεται τη διαφορετικότητά του από νωρίς, μια επίγνωση που τον γεμίζει με αίσθημα θλίψης και απομόνωσης. Η επιστροφή των γονιών του στη ζωή του δεν φέρνει την αναμενόμενη αίσθηση ευτυχίας και ενόψει της σκληρής και αυταρχικής φύσης του πατέρα του, αισθάνεται ακόμα περισσότερο απομακρυσμένος. Καθώς προχωρά στα χρόνια της εφηβείας του, εγκαταλείπει την πατρίδα του για σπουδές στη Ρουμανία, όπου και διαγιγνώσκεται με διπολική διαταραχή. Αυτή η διάγνωση επηρεάζει βαθιά τις μελλοντικές του σχέσεις και την αίσθηση της προσωπικής του ταυτότητας. Η επιστροφή του στη Σπάρτη δεν είναι απλά η επιστροφή σε γνώριμα μονοπάτια, αλλά η αναμέτρηση με τους εσωτερικούς του δαίμονες. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι αν θα καταφέρει ποτέ να συγχωρέσει τον πατέρα του, αποτελώντας ένα δύσκολο, αλλά ουσιώδες βήμα προς την εσωτερική ειρήνη και την αυτοαποδοχή.