Ο άνθρωπος δημιουργείται και τίθεται σε ουροβορική τροχιά από το πρώτο σημείο της ύπαρξης του. Γύρω από αυτούς τους δύο γερούς άξονες, της αρχής και του τέλους, πλέκεται σαν κισσός η ιστορία της ζωής του. Αυτή η ακούσια a priori σχεδιασμένη αυτοκαταστροφή, που έχει γίνει αντικείμενο μελέτης πόλλων επιστημών, φιλοσοφικών και μη, αποτελεί το έναυσμα ενός ψυχοκτόνου προβληματισμού και τη μόνη μη διαπραγματεύσιμη τομή στην ιστορία του κόσμου. Η Ποίηση, σε αυτό το σημείο, όντας ένας νυχτερινός ουρανός που στολίζεται με λαμπερούς αστερισμούς για τον Ποιητή, καθοδηγεί τον περιπλανώμενο Νου, στεφανώνεται με θρυλικές ιστορίες και διακρίνεται άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο ανάλογα τα μάτια που την αντικρύζουν.