«Κι ύστερις απ’ το φτάσιμο μας κανείς δεν κοίταξε ξοπίσω του. Κανείς και ποτέ! Γιατί όλες οι σκέψεις πίσω έχουνε μείνει. Καρφωμένες στα χώματα ‘κείνα. Κι αν κάποτε τα μυαλά μας ξεφεύγουνε, ξαναφέρνουμε το νου στη θέση τη σωστή του. Εκεί και τότες! Γιατί, εκτός από άνθρωποι με θύμησες, είμαστε κάτι ακόμα πιο δυνατό. Είμαστε… Σμυρνιοί παρατημένοι!» (Και πάνω ‘κει πιάνουνε βουβά κλάματα την Εριφύλη. Σημ: “βουβά”: Γιατί έτσι κλαίγανε οι Μικρασιάτες πρόσφυγες). Μια αληθινή ιστορία Ένα χρονικό Η Ελλάδα μας όλη σε μια προκυμαία