Η τεράστια και απρόσμενη επιτυχία του θεατρικού έργου «Σμύρνη μου αγαπημένη» έφερε πάλι στην επιφάνεια ένα από τα μεγαλύτερα τραύματα της ελληνικής Ιστορίας του 20ού αιώνα. Ένα τραύμα που δεν επουλώθηκε ποτέ και που -κατά τη γνώμη τουλάχιστον των απογόνων των Μικρασιατών και Ποντίων- δεν αναγνωρίστηκε όσο θα έπρεπε από την επίσημη Ιστορία. Η καταστροφή της Σμύρνης και το οριστικό χάσιμο των Αλησμόνητων Πατρίδων παραμένει πάντα μια ανοιχτή πληγή στην καρδιά του λαού μας και η αναφορά και μόνο στο όνομα Σμύρνη προκαλεί νοσταλγία, αλλά και απορία σχετικά με το τι συνέβη εκεί. Μετά το 1922 ο ελληνισμός ταυτίστηκε με τα σύνορα της μικρής Ελλάδας και η ανταλλαγή των πληθυσμών προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, μεγάλα προβλήματα, κοινωνικά και πολιτικά, που είχαν αντίκτυπο στα μετέπειτα χρόνια. Οι πρόσφυγες αγωνίστηκαν χρόνια για να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, καθώς η Μεγάλη Πατρίδα με τη φτώχεια και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε λόγω των πολλών πολέμων δεν τους αγκάλιασε όπως περίμεναν... Η σκέψη για την ταινία ήρθε μετά τον αντίκτυπο που είχε η παράσταση. Το θέατρο είναι μια σπουδαία τέχνη, που δεν καταγράφεται όμως παρά μόνο στη μνήμη. Θέλησα να αποτυπωθεί σε μια μεγάλη κινηματογραφική ταινία, ώστε να μείνει για πάντα.