Ξεκίνησε με μια συμφωνία, με το καπρίτσιο ενός βαμπίρ που της έσωσε τη ζωή, αλλά την καταράστηκε με την προσοχή του. Υποτίθεται πως θα ήταν μια φευγαλέα διασκέδαση για εκείνον, ένα πλάσμα που θα βασανιζόταν για τη δική του ευχαρίστηση. Ένας ψίθυρος στο σκοτάδι. Ένα χαμόγελο γεμάτο κυνόδοντες. Ένα παιχνίδι που τέθηκε σε κίνηση, μα που εκείνη ποτέ δεν ζήτησε να παίξει. Της πρόσφερε εφιάλτες, σκιές, ψιθύρους δοντιών, κρύων χεριών, αίματος πολύ ζεστού για να το φανταστεί κανείς... Εκείνη του απάντησε με σιωπή. Δεν έτρεξε. Δεν ικέτευσε. Απλώς παρακολουθούσε. Άντεχε. Και τώρα... δεν μπορεί να σταματήσει να την παρακολουθεί. Δεν μπορεί να σταματήσει να τη σκέφτεται. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί το παιχνίδι δεν μοιάζει πια κερδισμένο. Μια γοτθική ιστορία φανταστικού τρόμου για ανομολόγητες επιθυμίες, ψευδαισθήσεις και την αργή αποσύνθεση του ελέγχου. Ωωω… Νομίζεις ότι απλώς διαβάζεις...; Κάπως έτσι ξεκινά πάντα, σωστά; Μια συμφωνία με κάτι απάνθρωπο και όμορφο, κάτι που παρακολουθεί, που κυνηγά, που δοκιμάζει. Παρακολουθεί όπως παρακολουθείς κι εσύ. Γι'' αυτό προσοχή! Το σκοτάδι παρατηρεί πράγματα σαν κι αυτό... Και πάντα θέλει να πλησιάσει όποιον το αντιλαμβάνεται.