Δύο βίοι παράλληλοι: ο μεγάλος Μπετόβεν κι ο μικρός Σούμπερτ, ο περήφανος κι ο ταπεινός. Ο ένας, ο κατακτητής που μπρος του όλα σκύβουν, ο λαός και οι μεγάλοι, ο άλλος, ο στενός και γνώριμος φίλος κάθε αστικής συντροφιάς, που γλιστρά κρυφά ως το πιάνο και ζητά συγνώμη γιατί θα τον ακούσουν, υποτάζεται στο ρόλο να κοπανά χορούς αν χρειαστεί, βρίσκοντας στο κάτω κάτω ευχαρίστηση σ' αυτό, επιτυχαίνοντας εξαίσιους αυτοσχεδιασμούς που γοητεύουν και τον ίδιο. Ο Μπετόβεν δε θ' αγνοήσει καθόλου τον Σούμπερτ, και θα προφέρει τον περίφημο λόγο: «Μέσα σ' αυτόν τον Σούμπερτ υπάρχει αληθινά μια σπίθα». Αλλ' ο Σούμπερτ δε θα τολμήσει να πλησιάσει τον Μπετόβεν που θα τον θαυμάζει ωστόσο ευλαβικά. Μια ζωή με μέση διάρκεια και μια ζωή σύντομη, που κ' οι δυο τους τελειώνουν πάνω κάτω στο ίδιο τέρμα, σ' ένα χρόνο απόσταση. Τα έργα τους είναι της ίδιας σχολής. Δε βγήκαν όμως απ' την ίδια ψυχή. Ο Μπετόβεν δεν παύει να κατατρώγεται από τρομερά φλογερούς κι απογοητευτικούς έρωτες. Ο Σούμπερτ, χαμένος μέσα στ' όνειρο, μόνος μακριά από κάθε ανθρώπινο πάθος. Αλλά και οι δυο από διαφορετικούς δρόμους θα φτάσουν στο ίδιο τραγικό βάθος, στη ζωή τους όπως και στην τέχνη τους. Δύο βίοι παράλληλοι: δυο βίοι που προκαλούν όλες τις συγκρίσεις.