Τι γίνεται όταν αυτό που υπάρχει πριν τη γλώσσα -το συναίσθημα- γίνει γλώσσα; Χάνεται δια παντός, καθώς αναπαρίσταται, καθώς μετατρέπεται σε λέξη; Ή με κάποιον τρόπο κάτι από το αρχικό βίωμα διασώζεται; Και αν διασώζεται, πώς διασώζεται; Δηλαδή, ποια στοιχεία του βιώματος παραμένουν κρατώντας μια, έστω, κρυφή σχέση με τη μήτρα που τα γέννησε; Για να απαντήσει κανείς σε τέτοια ερωτήματα δεν μπορεί να ξεκινήσει από τα γλωσσικά δεδομένα. Γιατί αν τα θεωρήσει ως αφετηρία, είναι σαν να ξεκινάει από εκεί που πρέπει να καταλήξει. Αυτός είναι και ο λόγος που η διεπιστημονική προσέγγιση του ζητήματος είναι απαραίτητη: γιατί μόνο έτσι μπορεί κανείς να έχει μια αξιόπιστη μαρτυρία γι αυτό που συμβαίνει μέσα στο σώμα μας όταν βιώνουμε κάποιο συναίσθημα και γι αυτό που συμβαίνει στον ψυχισμό μας όταν το συναίσθημα ταράζει το σώμα μας. Με αφετηρία τις γλωσσικές εκφράσεις του φόβου, στο βιβλίο επιχειρείται η ανίχνευση των δρόμων που παίρνει το βίωμα για να γίνει γλώσσα, μέσα από μια διεπιστημονική οπτική που φέρνει σε διάλογο τη γλωσσολογία με την ψυχανάλυση, χρησιμοποιώντας τη νευροεπιστημονική μαρτυρία.