[...] Ο Νους έφευγε σε κόσμους πρότερους, εκεί που το πνεύμα σμίλευε την πέτρα και τα αθάνατα της Φυλής. Η σκέψη χανόταν σε μακρινές διαδρομές κι ανέσυρε Μνήμες ποτισμένες με του Λόγου του ανείπωτου το ακατάληπτο! [...] [...] Λες κι ο ουρανός χαμήλωσε και τα άστρα του ακούμπησαν στης Αιτωλίας τη ράχη πνίγοντας το σκοτάδι! Το φεγγάρι, μεθυσμένος εραστής, τρύπωνε στο ζεστό μυχό του κορμιού της! Η ματιά μου κολυμπούσε μέσα στη χλωμή μορφή του μήπως κι αδράξει τα ονειροπόλα μυστικά του! [...] [...] Θεώμαι της Αιτωλίας τα Γεννήματα... Το πνεύμα στρέφω στους αιώνες το αείζωον φως της Αρχής ν ανακυκλώσουν. Ψυχής ανάβρα, παντοτινή πηγή Ύπαρξης, η πρώτη δυσθεώρητη Αρχή! Κι η Μνήμη κρήνη λαλούσα, κρυφή Πηγή αθανασίας στους αιώνες! Από μέσα της πιδακίζουν ολογράμματα παρελθόντα, που στο μέλλον βαδίζουν μέσα στον αθέατο αιώνιο κύκλο της [..]