Τα πρόσωπα των διηγημάτων με τραυματικές εμπειρίες από Κατοχή και Εμφύλιο, μεστοί έφηβοι ήδη το 1950, μπαίνουν στην Καινούργια Εποχή ψάχνοντας, προσπαθώντας να κατανοήσουν, με δυσπιστία αλλά και με πίστη, τις ανθρώπινες σχέσεις σε υποκειμενικό και κοινωνικό επίπεδο. Βιώνοντας, με απαγορευμένο και πάλι το όραμα για μια ανθρώπινη ζωή, την κοινωνία μέσα από αρνήσεις και όντας ακατάλληλοι για κάθε προσαρμογή, οδηγούνται, ενώ οι προσφορές ήταν πολλές και κάποτε δελεαστικές, όχι στην αμφισβήτηση αλλά στην καθολική απόρριψη. Καθώς η άρνηση ή η μη ένταξη είναι δύσκολη και κουραστική υπόθεση, κάποτε και βαρετή, στη διαλεκτική πορεία τους ανακαλύπτουν την Ιστορία και μαζί της μιαν άλλη διάσταση των πραγμάτων, τη φθορά. Έζησαν την εποχή με το σώμα και την ψυχή τους, τόσο που από κάποιους να λείπουν ολόκληρα κομμάτια. Όμως ήδη γνωρίζουν, οι απώλειες είναι υποκειμενικές, γιατί μέσα στον ατελείωτο χώρο και χρόνο, σε τελευταία ανάλυση, τίποτα δεν αναλώθηκε μάταια.