Οι σημερινοί έφηβοι έχουν ό,τι είχαν οι άλλες γενιές, μόνο που το έχουν σε υπερβολικό βαθμό, ενώ κάποιες φορές η εξαίρεση γίνεται ο κανόνας. Αυτοκτονούμε περισσότερο, παίρνουμε περισσότερα ναρκωτικά και πιο "σκληρά" απ τους γονείς μας. Οι αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά, η έκλυτη σεξουαλική ζωή -όλα είναι μια προσπάθεια να δραπετεύσουμε από τον κόσμο που μας περιβάλλει. Ο αυτο-τραυματισμός μαστίζει. Στα χρόνια της μεγαλύτερης απελπισίας μου, έπαιρνα το κουζινομάχαιρο και το πίεζα στο κορμί μου -όχι τόσο δυνατά, όπως άλλοι που γνωρίζω. Ήμουν άδεια, δυστυχισμένη, ήθελα πάντα να φθάσω στα άκρα, για να γλυτώσω από την έρημο που βρισκόμουν... Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ανδρώθηκε στην ερημιά, και ο Ιησούς κατατρόπωσε τον Σατανά καταμεσής στην έρημο... Η εφηβεία είναι κι αυτή, κατά κάποιο τρόπο, μια έρημος· ο κόσμος της παιδικής ηλικίας δεν ισχύει πια, ταυτόχρονα όμως είναι ακόμη αδύνατον να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Είναι μια περίοδος κατά την οποία η απόγνωση, η σύγχυση και η μοναξιά εντείνονται - είναι μια αληθινή πνευματική ξηρασία, και ακριβώς τότε βρίσκουμε τον Θεό. Μας πλησιάζει την ώρα της πιο βαθιάς λύπης, της πιο ανείπωτης θλίψης. Σκουπίζει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας και μας γεμίζει ελπίδα, και εμείς Τον αναγνωρίζουμε, επειδή έχουμε φθάσει στα πιο απύθμενα βάθη...