Ο παιδίατρος Δημήτρης Ζουμπουλάκης, ο αρχαιότερος εν ζωή λοιμοξιωλόγος της Ελλάδας, θυμάται. Θυμάται στιγμές από τα παιδικά χρόνια του στο Κάιρο, από τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την περίοδο της γερμανικής κατοχής, από την τετραετία του στον Ελληνικό Εμφύλιο όταν υπηρέτησε ως γιατρός στο Γράμμο και το Βίτσι. Θυμάται όμως και τον ταξιτζή που κάποτε τον ταλαιπώρησε, θυμάται τον Ελληνάρα της Γερμανίας που πήγε να τον εκμεταλλευτεί, θυμάται την αγαλλίαση που του πρόσφερε και εξακολουθεί να του προσφέρει η όπερα. Η απόλαυση μιας άριας μπορεί να γίνει η ομορφότερη ανάμνηση. Επειδή όμως παρά το προχωρημένο της ηλικίας του ο Δ. Ζουμπουλάκης εξακολουθεί να παραμένει γιατρός, θυμάται επίσης να ξαναδώσει μικρές αλλά πολύτιμες συμβουλές σε πολύ σοβαρά ζητήματα υγείας. Και αυτά με γλύκα, με χιούμορ, με σχετική ειρωνεία αλλά και με αγάπη για τον άνθρωπο, σ αυτό το ονειρικό μα και «άτακτο», χωρίς γραμμική συνέχεια, ταξίδι προς το παρελθόν στο οποίο ο αναγνώστης συμμετάσχει σαν να ήταν κι αυτός εκεί...