Μήπως όμως η ίδια η πράξη της συγγραφής ενός βιβλίου δεν είναι μια πράξη αλαζονική; Αναρωτήθηκε πώς πείθεις κάποιον να μη φερθεί κατά τρόπο συμβατικό, όταν όλα συντελούν προς αυτό; Γιατί ν ακούσει τα λόγια τα δικά σου ακόμα κι όταν είσαι βέβαιος πως κατέχεις τις απαντήσεις, τις λύσεις; Σαν δάσκαλος, σοφός και σίγουρος που διδάσκει αφ υψηλού, δε θα είχε καμία τύχη. Μα βέβαια δε θα μετέφερε τη γνώση του αυτούσια, αλλά θα προσπαθούσε να εμπνεύσει. Κανένας δε χρειάζεται λόγια έτοιμα και αλήθειες σε σωστή σύνταξη, αυτό που χρειάζεται είναι έμπνευση. Έτσι δεν χρειαζότανε να είναι φοβερά προσεχτικός στα λόγια που θα επέλεγε ή στη σοφία των ιστοριών που θα διηγούνταν. Ένας ξένος ήταν άλλωστε σε αυτόν τον τόπο και ως τέτοιον τον αντιμετώπιζαν, δεν ήταν πως κινδύνευε κάτι γνώριμο ή δικό του από την ενδεχόμενη αστοχία των λεγομένων του. Η παραπάνω σκέψη τού έδωσε θάρρος να προχωρήσει. Βάλθηκε λοιπόν να γεμίζει τις πρώτες σελίδες, αρχικά με όσα βασάνιζαν τον ίδιο προσωπικά, για να προχωρήσει έπειτα στα βάσανα των ανθρώπων που είχαν φωλιάσει γύρω από το βουνό δίχως όνομα.