Δείγμα γραφής: ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΣΕ ΠΟΙΟΝ Γράφοντας ποιήματα είναι σα να κρατάς ένα βότσαλο, σφιχτά, πάνω απ τη θάλασσα. Τα νερά είναι όπως πάντα ήσυχα, λιμνάζοντα.... Μόλις όμως πεθάνεις, τα νεύρα με μιας χαλαρώνουν, το χέρι ξεσφίγγει κι αφήνεται εκείνη η πέτρα να πέσει απαλά μες το νερό, ανοίγοντας αλλεπάλληλους ομόκεντρους κύκλους, τα λόγια, τις εικόνες σου προς πάσα κατεύθυνση. Και τότε ναι, "φώτα! Ησυχία παρακαλώ" απαιτείται σεβασμός στο έργο του νεκρού. Του νεκρού... Του νεκρού...