Από μικρό παιδί είχα την αίσθηση ότι μεγάλωνα σε μια κοινωνία φάσης και αντίφασης. Σ’ έναν κόσμο αίσθησης, παραίσθησης και λιγότερο ενσυναίσθησης. Είχα πολλές ερωτήσεις. Σύντομα άρχισα να ρωτάω γονείς, δάσκαλους, καθηγητές. Όλοι μου έδιναν τις ίδιες κλασικές, στερεοτυπικές απαντήσεις. Οι πραγματικές απαντήσεις ήρθαν, όταν άρχισα να γράφω. Όταν χρειαζόταν να δανειστώ κάποιον “εαυτό” για να γράψω ένα ποίημα, τότε καταλάβαινα το “γιατί”... Γράφω δανειζόμενος ρόλους και ταξιδεύω με μια χρονοκάψουλα φανταστική. Ταξιδιώτης είμαι... Δεν μπορώ να είμαι, όμως, με την κάψουλά μου στο κάθε μαύρο ρίγος... Δυστυχώς! «Στο ρίγος της ψυχής τής κάθε ζωής που έχει ανάγκη στο εμείς...»