Λάμπρος Ανδρόνικος. Αυτό ήταν τ όνομά του, το αληθινό που βαφτίστηκε κι είχε απ την οικογένειά του. Λάμπρος του Αναστάση Ανδρόνικος. Το χε κρυμμένο χρόνους, σάμπως άγιο κειμήλιο που το φύλαγε, παραχωμένο όπλο στα βάθια της κλεισμένης του ψυχής. Κανένας απ όσους τον εγνώριζαν και τον συναναστρέφονταν δεν ήξερε για τούτο, όλοι το αγνοούσαν. Όπως και κάθε τι της πρωτινής, παιδιάστικης ζωής του το αγνοούσαν. Πούθε ήταν, και ποιος γονιός και πως τον είχε αναθρέψει ώσπου τούτος αρπάχτηκε και βρέθηκε ξεριζωμένο εξάχρονο παιδάκι στα άγρια βουνά του Πόντου, να γίνεται μέσα σε σκληροτράχηλους γενίτσαρος. Γιασάρ τον ονομάτισαν εκεί. Γιασάρ Νταγιάκ, γιατί καθώς πέταγε μπόι απ τα μικράτα του, έδειχνε πως θα γινόταν γρήγορα με την προσήλωσή του στήριγμα της Τουρκιάς, αφοσιωμένος της...