Καθώς περάσανε τα χρόνια, μου φαίνεται ότι βρεθήκαμε "σαν" πρόσφυγες στην εκκλησία και ότι στην πραγματικότητα δεν ήμασταν ποτέ. Στη συνέχεια βρεθήκαμε στη Πόλη πρόσφυγες και πάλι, σε ένα δωμάτιο ενός σχολείου. Τέλος το 1925 στην Ελλάδα στη Θεσσαλονίκη σε σπίτι προσφυγικό ξαναβρεθήκαμε. Κακό πράγμα η προσφυγιά. Αλλά ευτυχώς όσο περνούσαν τα χρόνια ο νέος τόπος ρίζωνε μέσα μου και εγώ σ αυτόν και αν δεν πήρε βέβαια στην καρδιά μου τη θέση της πρώτης πατρίδας, του τόπου όπου γεννήθηκα, έγινε μία δεύτερη πατρίδα, το ίδιο γλυκιά και αγαπημένη.