Η αντικειμενική οπτική της πορείας, της εξέλιξης και του νοήματος, της «ερυθράς» Βασιλικής Αψίδος επιβάλλει την ερμηνεία των συμβόλων και των κειμένων της στα πλαίσια του χρόνου, του τόπου και της κοινωνίας εντός των οποίων έχουν παραχθεί. Ο φιλοσοφικός στοχασμός της δεν είναι ένας συνήθης θεωρητικός λόγος ούτε μία απλή οικοδόμηση συστήματος, αλλά μία διανοητική και ηθική διαδρομή, μία μάθηση και βιωματική εμπειρία της πραγματικής ζωής με ταυτόχρονη υπέρβαση του μερικού και μεροληπτικού Εγώ. Έτσι ο τέκτονας της Βασιλικής Αψίδος αποκτά συνείδηση της ιδιότητάς του ως μέλους της ανθρώπινης κοινότητας και της ανάγκης ανάπτυξης δράσης για το καλό της κοινωνίας. Συνοδοιπόρος σε αυτή τη «θέαση από ψηλά» είναι η μελέτη και η παιδεία του θανάτου, που στην «πορφυρή» κρυπτική της διάσταση απέχει από κάθε έλξη θανάτου.