Kαταπιάστηκα με το γράψιμο, από προσωπική ανάγκη. Για να αβγατίσω έστω λίγο το βήμα μου. Να κατανοήσω τις διαστάσεις του κόσμου, την ευθύνη του Ήλιου. Ν αντέξω την πλημμυρίδα του φωτός και τη σοφία της σιωπής. Ν ακούσω τους μεγάλους ποιητές, ν ανεβάζουν τη ζωή στο βάθρο της. Ν ακούσω την αγωνιώδη φωνή του Σολωμού, να καλεί τη λεύτερη πατρίδα! Ν ακούσω τον Ελύτη, ν απολογείται για τον αιώνα του απ το φως του Αιγαίου. Ν ακούσω τον τυφλό Αργεντίνο ποιητή, Χοσέ Λουίς Μπόρχες, να φωνάζει την πίστη του ότι: "Δεν έχασα τίποτα, εκτός απ την ασήμαντη επιφάνεια των πραγμάτων". Ν ακούσω τον Εμπειρίκο, να αποκαλύπτει ότι οι λέξεις είναι η πραγματική ενδοχώρα τον ποιητών. Και μ αυτές καταγίνομαι κι εγώ, τις παλεύω και με παλεύουν, δίχως τελειωμό. Κι έτσι έγινε η ποίηση... "Οίκος, σταυροδρόμι και ξωκλήσι κι εκεί επιστρέφω και πάντα επιστρέφω, να δειπνήσω, να ρωτήσω, να λειτουργηθώ". Ηλίας Μαργιόλας