«Πιερ Πάολο Παζολίνι», ένας καλλιτέχνης στοιχειωμένος από τους προσωπικούς μας μύθους· ένας θαρραλέος ποιητής και ένας αεικίνητος ταξιδιώτης με οξύ βλέμμα· ένας βασανισμένος και πυρίμαχος άνθρωπος. Αντιφατικός και ελεύθερος· μια ιδιοφυία σε (ανα)ταραχή που πειραματίστηκε με τις έννοιες, τις αφηγήσεις και τον ανανεωμένο λυρισμό. Η παρούσα μελέτη εξετάζει την προγραμματική (ή όχι) «συνομιλία» της ελληνικής κινηματογραφικής κουλτούρας με το συνολικό έργο του Παζολίνι. Οι εκλεκτικές συγγένειες και οι άμεσες αναφορές (hommage) στο καλλιτεχνικό έργο του Παζολίνι εντοπίζονται στα πεδία της θεματολογίας, της υφολογίας και των διακειμενικών αναφορών. Ο διάλογος με την καλλιτεχνική κληρονομιά του Παζολίνι σχετίζεται με τον αρχαίο και τον χριστιανικό μύθο, τη θρησκευτικότητα και την Ιερότητα, την πολιτική της μνήμης, τις λούμπεν κοινωνικές ομάδες, τη σεξουαλικότητα και τον ομοερωτισμό, την κοινωνική και ερωτική παραβατικότητα. Ευρύτερα, με τα επιστημονικά πεδία της εθνολογίας και της ανθρωπολογίας, των κουίρ και αποαποικιοκρατικών σπουδών. Για κάθε κεφάλαιο της μελέτης επιλέγεται μια ανάπτυξη του θέματος εστιασμένη σε δύο ενότητες: στην πρώτη παρουσιάζονται τα βασικά χαρακτηριστικά των ταινιών του Παζολίνι και οι διαδικασίες πρόσληψής τους στην Ελλάδα, και στη δεύτερη ενότητα επιχειρείται ο συσχετισμός των ταινιών και η διακειμενική τους συνομιλία με την ελληνική κινηματογραφία. Ως κομβικά σημεία για την πρόσληψη του έργου του Παζολίνι στην Ελλάδα αναγνωρίζονται ταινίες όπως το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και το Σαλό. 120 μέρες στα Σόδομα, ο Οιδίπους και η Μήδεια, το Δεκαήμερο και το Θεώρημα. Παράλληλα, δίνεται έμφαση στον εθνογράφο και ανθρωπολόγο καλλιτέχνη, και αυτή η σύσταση του μη μυθοπλαστικού κινηματογραφικού του έργου συνδέεται με τα ίχνη του παζολινικού βλέμματος στο ελληνικό κινηματογραφικό και τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ.