[...] Στο έργο αυτό ο Συνοδινός δε μιλάει για λουλούδια, αηδόνια, περιστέρια. Ούτε για θάλασσες, φως, αέρα, αστέρια. Τον ενδιαφέρει και μιλάει για πυρηνικά όπλα, για την καταστροφή της ζωής, της πανίδας, της χλωρίδας, της υποθαλάσσιες και εξωθαλάσσιας ζωής γενικά. Δεν βλέπει λύσεις. Και το φωνάζει: "Που πάμε;" Το φωνάζει με πάθος και ξεδιπλώνει τις δυνατότητες για σωτηρία, που έχουν μόνο οι λαοί, ενώ σε ένα διήγημα, έκθαμβος, περιγράφει τη μακαριότητα και τη γαλήνη μέσα στην οποία ζουν οι μοναχοί ενός μοναστηριού του Βούδα στην Ταϊβάν. [...] (από τον πρόλογο του Ν. Κουντρομιχάλη)