ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ κλωτσάει μια μπάλα έχει την εμπειρία του αντικειμένου χάρη στο οποίο παίζει. Παίζοντας ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, το παιδί έχει την εμπειρία της διαδικασίας του παιχνιδιού σε μια οθόνη, όχι όμως του λογισμικού χάρη στο οποίο παίζει. Η κωδικοποίηση κάνει το παιχνίδι μια διαφορετική εμπειρία. Η κωδικοποίηση αντικατοπτρίζει τη νέα πραγματικότητα. Η σκέψη, η φύση, η ηθική, οι ανθρώπινες σχέσεις κ.ο.κ. κωδικοποιούνται μέσα από τη σχέση μας με τα (αθέατα) λογισμικά. Η κωδικοποίηση λειτουργεί σαν ένα είδος συνταγολογίου περί του τι πρέπει να κάνει κανείς ως προς μια πλειάδα ζητημάτων (από τον ύπνο του παιδιού μέχρι τη σεξουαλική ζωή, από το παιχνίδι μέχρι την τέχνη). Ως νέος τρόπος σκέψης και δράσης, η κωδικοποίηση ενσωματώνει τους κώδικες και τα μηχανιστικά δίπολα (καλό/κακό, όμορφο/άσχημο…) σε ένα πεδίο πτώχευσης της κοινωνικής νοηματοδότησης. Η κωδικοποίηση αποτυπώνεται στην εμπειρία του Ίδιου. Ωσάν να αναπαράγεται αενάως ένα φαινομενικά διαφορετικό Ίδιο. Αδυνατούμε να ξεφύγουμε από το Ίδιο όσο συνεχίζουμε να το τρέφουμε, αδιάλειπτα και επίμονα. Είτε θα σπάσουμε τον καθρέφτη στον οποίο κατοπτρίζεται το Ίδιο της ύπαρξής μας, είτε θα αποδεχτούμε τη μονοσήμαντη διάσταση της κωδικοποίησης.