Με ποιον τρόπο, άραγε, η λογοτεχνία μας δίνει πρόσβαση στη γνώση, και τι είδους γνώση είναι αυτή; Ο συγγραφέας βάζει στοίχημα ότι ο τρόπος με τον οποίο η λογοτεχνία δημιουργεί γνωστικά αντικείμενα ανατρέπει, με πλήθος ριζικών ερωτημάτων, τον τρόπο που κατανοούμε το καθεστώς της σκέψης, ίσως και το ίδιο το νόημα του στοχάζεσθαι. Έχει η λογοτεχνία τη δυνατότητα να λειτουργήσει θεωρητικά εκ των ενόντων, μέσα από το ίδιο το μυθογραφικό της ιδίωμα και πέρα από το αναλυτικό πλαίσιο που έχουμε κληρονομήσει ως πεμπτουσία της θεωρητικής πράξης, σύμφωνα με την παράδοση της δυτικής φιλοσοφίας; Δεδομένου ότι η λογοτεχνία εκφράζει τη μυθογραφική δύναμη της σύγχρονης κοινωνίας με τρόπο που κανένα ΜΜΕ δεν μπορεί να συναγωνιστεί, ο συγγραφέας σκηνοθετεί μια ανάγνωση του μύθου εναντίον όσων τον θεωρούν φορέα κοινωνικών ταυτοτήτων, με σκοπό να αναδείξει την απελευθερωτική του ισχύ ως φορέα μη εργαλειακής και ριζικά υπερβατικής γνώσης, η οποία, όμως, παραμένει αναντίρρητα αντιθεολογική και εγκόσμια. Για τους πολιτικώς ορθούς και τους κοινωνικώς ορθολογούντες, η λογοτεχνία φέρει παντού μια ύποπτη φυσιογνωμία, τουλάχιστον από τότε που ο Πλάτωνας εξόρισε τους ποιητές από την πόλη εν ονόματι της φιλοσοφίας. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το αρχαίο σκηνικό και αντλώντας υλικό από ένα ευρύ φάσμα συγγραφέων και κειμένων -από την Αντιγόνη μέχρι τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, από τον Φλωμπέρ και τον Κάφκα μέχρι τον Ζενέ και τον ΝτεΛίλλο, από τον Σπινόζα και τον Μπερξόν μέχρι τον Χάιντεγκερ, τον Σμιτ, τον Μπένγιαμιν και τον Αντόρνο- ο συγγραφέας λειτουργεί ως σύγχρονος σκηνοθέτης της αρχαίας διαμάχης μεταξύ ποίησης και φιλοσοφίας με σκοπό να διαυγάσει τις κεντρικές απορίες των κοινωνιών που αναδύθηκαν στην ιστορία με κληρονομιά τη διαλεκτική του Διαφωτισμού.