Μέσα από τη λεπτομερή ανάλυση των Mauss και Hubert, η μαγεία αναδύεται ως ένα ιδιαίτερο σύνθετο, περίπλοκο και πολλαπλών επιπέδων σύνολο, ένα ολικό, πράγματι, κοινωνικό φαινόμενο. Μολονότι στηρίζεται στην ίδια διανοητική βάση με τη θρησκεία, η μαγεία ούτε ταυτίζεται ούτε συγχέεται μαζί της. Τα μαγικοθρησκευτικά φαινόμενα αποτελούν ένα συνεχές μάλλον, με τη θυσία στο ένα άκρο του και τη μαγγανεία στο άλλο. Αντιτιθέμενοι στις εργαλειακές και ατομοκεντρικές ερμηνείες της εποχής τους, οι συγγραφείς επιμένουν στην κοινωνική διάσταση του φαινομένου. Η μαγεία συνίσταται σε κοινωνικές σχέσεις. Η δύναμη του μάγου, επικυρωμένη από την παράδοση, βρίσκεται έξω από τον ίδιο, απορρέει από την κοινωνία και «υπάρχει μέσα από την κοινωνική συναίνεση και τη δημόσια γνώμη». Στο Σχεδίασμα εγκαινιάζεται μεταξύ των άλλων και μια προσπάθεια ανάγνωσης της μαγείας με βάση τα γλωσσικά και συμβολικά φαινόμενα: οι μαγικές αναπαραστάσεις δεν αποτελούν παθητικούς συνειρμούς ανάμεσα σε πράγματα του εξωτερικού κόσμου, αλλά αντίθετα αποτελούν σημεία που παραπέμπουν το ένα στο άλλο. Τέλος, στην καρδιά της μαγείας εντοπίζεται το mana, μια "τέταρτη διάσταση του χώρου", μια ασυνείδητη κατηγορία της νόησης, που επιτρέπει την υπέρβαση της ατομικής ψυχολογίας "εξαντικειμενικεύοντας τις υποκειμενικές ιδέες και γενικεύοντας τις ατομικές ψευδαισθήσεις".