Το βιβλίο αυτό αναφέρεται σε δύο οριακά ανθρώπινα φαινόμενα: το φόνο και τη σχιζοφρένεια, επιχειρώντας την ψυχοδυναμική διερεύνηση των σχέσεων που αναπτύσσονται ανάμεσά τους. Αν φόνος είναι η συντριβή, ο αφανισμός του άλλου, τότε η σχιζοφρένεια -όπως εκφράζεται μέσα στην οικογένεια, στα ψυχιατρεία, μέσα στην πολυμορφία της θεσμικής καταστολής- είναι η ζωή που συντρίβεται μέσα στον εαυτό της, είναι η ζωή που αντιτίθεται στον εαυτό της. Ποια είναι η σχέση που υπάρχει ανάμεσα σ αυτές τις δύο καταστάσεις; Πόσο η συντριβή του εαυτού υποθάλπει ή προκαλεί τη συντριβή του άλλου; Αποσκοπώντας σε μιαν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, η μελέτη αυτή ξεπερνά τα πλαίσια ενός περιχαρακωμένου ψυχοπαθολογικού πεδίου και επιδιώκει να αγκαλιάσει έναν ευρύτερο "ανθρωπολογικό" χώρο, όπου ο άνθρωπος ορίζεται ως το "ον της έλλειψης", προσπαθώντας συνεχώς να υπερβεί την αέναη κατάσταση οδύνης που τον περιβάλλει. [...] (από τον πρόλογο της συγγραφέως στην α έκδοση)