[...] Το παρόν πόνημα είναι αφενός μεν κραυγή διαμαρτυρίας για όσα παράλογα και άδικα συμβαίνουν στον κόσμο, αφετέρου δε μια προτροπή για συνδυασμό της επιστήμης με την αρετή και μάλιστα σ έναν κόσμο ειρηνικό χωρίς πολέμους και διαμάχες. Συχνά οι στοχασμοί συμπυκνώνουν σ ένα ποίημα, που δίνει τον παλμό και τη χάρη των έντονα βιούμενων συγκινησιακών καταστάσεων. Η τάξη, η ομορφιά, η αρμονία, η συμμετρία, η μελωδία και η ελπίδα είναι γνωρίσματα του κόσμου, ενώ η αταξία και το σκότος χαρακτηρίζουν το χάος. Η σεμνότης και η ταπεινότης είναι στοιχεία, που ανυψώνουν τον άνθρωπο σε αιθέρια ύψη, ενώ ο εγωισμός και η έπαρση μειώνουν την αξία του. Σύμπαν και μουσική είναι έννοιες όμοιες. Πρέπει να σημειωθεί ακόμη ότι ο τρόπος ανάπτυξης των θεμάτων είναι ενορατικός και όχι αυστηρά επιστημονικός. Η γλώσσα είναι γλαφυρή, κατανοητή και ρέουσα. [...] (απόσπασμα από τον πρόλογο, Γεώργιος Χ. Κουμάκης)