Ένα έγκλημα αναστατώνει την Άνω τούμπα Θεσσαλονίκης. Στον μικρόκοσμο της λαϊκής γειτονιάς και στον ακόμη μικρότερο της οικοδομής τα σενάρια για την δολοφονία της νέας μητέρας αρχίζουν την επόμενη κιόλας στιγμή. Όλοι μιλάνε, με χαρακτηριστική ευγλωττία μέχρις φλυαρίας κάποιες φορές. Μικρές κακίες, οικογενειακά μυστικά, προσωπικές αδυναμίες, προκαταλήψεις, ο κραυγαλέος ή υφέρπων ρατσισμός, αναλαμβάνουν δράση, αφού οι «αθώοι» είναι αθώοι μόνο αν δείχνουν άλλον για ένοχο, αν βγαίνουν οι ίδιοι από το κάδρο. Δημόσια ιστορία, τρέχουσα επικαιρότητα της πόλης και της χώρας, ερωτικές κλίσεις και αποκλίσεις μπαίνουν από τις χαραμάδες της αφήγησης σαν ομίχλη, μέσα στην οποία κινούνται περιθωριακοί, παραβατικοί, και μεγαλοδημοσιογράφοι. Στο υφιστάμενο τοπίο, τον «κυνηγότοπο», τα ίχνη μπερδεύονται το ένα με το άλλο, το σύγχρονο με το παλιό, πρέπει να είναι κανείς πολύ καλά εκπαιδευμένος, να είναι «κυνηγόσκυλο» υπομονετικό, προσεκτικό, επίμονο και ανεπηρέαστο από άσχετες περισπάσεις. Όσα όμως για ένα κυνηγόσκυλο είναι προτερήματα, έναν άνθρωπο τον εμφανίζουν δύστροπο στα μάτια των άλλων. Η αστυνόμος Αντιγόνη Πολυβίου «πάσχει από το σύνδρομο Γκέκας». Έτσι λεν γι αυτήν, αλλά το μόνο θήραμα που κυνηγά είναι η αλήθεια.