Στην παρούσα μονογραφία ο συγγραφέας πραγματεύεται το κεντρικό θέμα του κοινοβουλευτικού δικαίου, δηλαδή το ζήτημα της αυτονομίας των κοινοβουλίων, αφενός ως προς την έκδοση των κανόνων λειτουργίας τους, δηλαδή χωρίς τη σύμπραξη άλλων πολιτειακών οργάνων, και αφετέρου ως προς τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται αυτή στην πράξη, δηλαδή της έκδοσης από τα κοινοβούλια πράξεων μη υποκείμενων σε δικαστικό έλεγχο. Μέχρι σήμερα απουσίαζε η διεξοδική προσέγγιση του ζητήματος της αυτονομίας της Βουλής. Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει η παρούσα μονογραφία, η οποία διαιρείται σε δύο μέρη και επικεντρώνεται μεν στο ελληνικό δίκαιο, περιέχει όμως πλείστες αναφορές και στο συγκριτικό δίκαιο και στην ιστορία του κοινοβουλευτικού θεσμού. Σκοπός της μελέτης είναι να εξηγήσει ιστορικά και εννοιολογικά στο πλαίσιο του ελληνικού Συντάγματος και της συνταγματικής θεωρίας την αυτονομία της Βουλής και το ανέλεγκτο των εσωτερικών θεμάτων της. Η ανάλυση εκκινεί από το Σύνταγμα και την ερμηνεία του, στη συνέχεια εξετάζονται οι συνταγματικές και νομολογιακές εξελίξεις στις αλλοδαπές έννομες τάξεις και ο συγγραφέας καταλήγει στη διαμόρφωση μιας πρότασης για την αυτονομία και το ανέλεγκτο των interna corporisτης Βουλής στο ελληνικό δίκαιο.